PAPATYALARIM - TEKERLEMELER VE MASALLAR v

Aslan İle Tilki

Ormanlar kralı arslan artık kocamış, hiç bir işe yaramaz olmuş. Pençesini bile kaldıramaz, karnını bile doyuramazmış.

Kendi kendine "Bedenim yaşlandı. Ama aklım fikrim yerinde" deyip işi kurnazlığa vurmuş. Hasta gibi davranıp   yataklara    düşmüş.

Aslanın hastalığı kısa zamanda tüm ormana yayılmış. Herkes kulaktan kulağa "Duydun mu? Kralımız hastalanmış!"   diye      fısıldaşmış.

Adet bu ya; hasta olan, ziyaret edilir. Ormandaki hayvanlar da bir bir aslanın ziyaretine gitmişler. "Kralımız kuvvetten düşmesin" diye de yiyecek hazırlamışlar.

Maymun kucak dolusu muz ile Hindistan cevizi, ayı bir kavanoz bal, kurt kocaman bir parça et, sincap ağzına kadar dolu bir sepet ile ceviz götürmüş.

Kurnaz aslan kendisini ziyarete gelen hayvanları yiyip yutmuş. Hediyeleri de depoya koymuş. Gülerek "Ne olur ne olmaz " demiş. "Ziyarete gelen olmazsa, depodakileri yerim."

Böylece zavallı hayvanlar iyi niyetlerine kurban gitmişler.

Günlerden bir gün tilki de aslanın hastalık haberini duymuş. "Bir gidip bakayım " diyerek aslanın inine gelmiş. Ama içeri girmeden uzakta durmuş.

Aslan yalandan inlemiş "Tilki kardeş, niye uzakta duruyorsun? Yanıma gel de konuşalım ".

O zaman kurnaz tilki "Gelmesine gelirim aslan kardeş, ama günlerdir senin inini gözlerim. İçeri giren ziyaretçiler bir türlü dışarı çıkmıyor. Ben de onlar gibi kurban olmak istemem " demiş.

O günden sonra aslan, krallığını bilmiş; kurnazlığı da tilkiye bırakmış.



Alakarga ile kuşlar

Ormanlar kralı aslan kuşların da bir kralı olsun istemiş. Bir gün bütün kuşları karşısına çağırmış. “İçinizden en güzelini seçin; size kral olsun" demiş.

Bunu duyan kuşlar su başına gitmişler. Güzelleşmek için yıkanmışlar, taranmışlar. Ama alakarga ne kadar yıkansa, ne kadar taransa yine de güzelleşemeyeceğini anlamış. Hemen bir kurnazlık düşünüp öteki kuşlardan düşen tüyleri toplamış. Sonra hepsini birer birer başına, sırtına, bacaklarına takmış.

Kuşların kral seçecekleri gün gelip çatmış. Hepsi aslanın huzuruna gitmişler. Alakarga durur mu? O da varmış aslanın karşısına. Aslan kuşlara uzun uzun bakmış. Alakargayı göstererek “Doğrusu en güzeliniz bu. Ben size onu kral yapacağım" demiş.

Kuşlar bunu duyunca alakarganın üstüne atılmışlar. Her biri kendi tüyünü bulup geri almış. Alakarga yine alakarga kalmış. Hilesi meydana çıkınca da çok utanmış.



Akıllı Hayvanlar

Dünya yaratıldığı zaman hayvanların aklı yoktu. Ormanda rahatça dolaşırlardı. Ama akılları olmadığından avcılara kolay yem olurlardı. Sonunda yeryüzünün ruhu bu aptal hayvanların katledilmesine daha fazla dayanamadı. Habercisine, bir çuval akıl alıp bunu hayvanlara götürmesini emretti. Haberci yola koyuldu ve dünyaya vardığında çuvalı ilk gördüğü ağacın altına koyup dinlenmek için çimlere uzandı. Bu sırada çakal ve tavşan oradan geçiyordu.
“Kardeş, çuvalı görüyor musun? Biraz önce onu buraya bir insan bıraktı. Hadi gel onu eve taşıyalım”.
Tavşan çuvalı kaldırmaya çalıştı, ama çok ağırdı. Çakal da denedi, ama o da kaldıramadı.
Onları gören kaplumbağa, “çuvalı ağaca daya, sonra eğil ve onu sırtına yükle” diye seslendi. Ve onun dediği gibi yaptı çakal. Gerçekten de çuvalı sırtına almayı başardı. Hemen evin yolunu tuttular. Varır varmaz tavşanla beraber çuvalı açtılar. Baktılar ki çuvalın içi akılla dolu. Hemen tavşan bir avuç dolusu akıl kaptı. O zamandan beri tavşan o kadar akıllı ve uyanıktır ki,   uyurken bile gözleri açıktır.
Çakal da bir avuç dolusu akıl kaptı, kaplumbağa ise iki. Tilki de bir avuç akıl aldı ve diğer hayvanlara da birazcık akıl kaldı. Kaplumbağa, tavşan, çakal ve tilki çuvaldan en fazla akıl kapmışlardı. Doğal olarak bugün bile en akıllı hayvanlar onlardır.

Padişah ve İhtiyar Çiftçi

Bir gün padişahlar padişahı av için şehirden uzaklaşmış. Yolda giderken pek çok insanın çalıştığı bir tarla görmüş. Merak edip yanlarına yaklaşmış.
Oradaki insanların arasında yaşı doksanı geçkin bir ihtiyar varmış. Bu ihtiyar toprağa bir şeyler ekiyormuş.
Padişah:
-Ne ekiyorsun ihtiyar? diye sormuş.
İhtiyar çiftçi başını bile kaldırmadan cevap vermiş:
-Baharda yeşermesi için ceviz dikiyorum.
Padişah kahkahayla   gülmüş.
-Fakat sen çok ihtiyarsın. Şurada iki günlük ömrün kalmış. Neden     uğraşırsın? demiş.
Bunun üzerine ihtiyar başını   kaldırmış:
-İnsanlar ekip dikmekle zarar etmezler. Başkaları ektiler; biz yedik. Şimdi de biz ekelim; başkaları yesin, demiş.
Padişah bu cevabı çok beğenmiş. Hemen yanındaki adamına    dönerek:
-Bu ihtiyara bir kese altın verin, diye emretmiş.
İhtiyar altınları almış    ve:
- Gördünüz mü? demiş, benim ağacım daha büyümeden meyve verdi!



Obur Çocuk

Obur çocuk çok yemek yerdi. Ama hiç doymazdı. Onu ne zaman görseniz, ağzı tıka basa dolu olurdu. Annesi obur çocuğa yemek yetiştiremiyordu. Üstelik obur çocuk kardeşinin mamalarını da yemeğe başlamıştı. Gece bile uykudan uyanıyor ve doğru mutfağa gidiyordu. Ondan sonrasını siz düşünün. Obur çocuk ne var ne yok     hepsini     midesine indiriyordu.

Annesiyle babası "Artık ona bir ders vermenin zamanı geldi" diye     düşündüler.

Bir akşam obur çocuk televizyonun karşısına oturmuş, film seyrediyordu. Tabii ağzı her zamanki gibi diyecekle doluydu.

Babası elinde bazı gazete ve resimlerle geldi ve obur çocuğa   seslendi:

- Yanıma gel oğlum. Sana göstereceğim şeyler var.

Obur çocuk bir yandan "Geliyorum babacığım" diyor, bir yandan da ağzına avuç avuç yemiş atıyordu.

Babası ona gazeteleri ve resimleri gösterdi. Bu resimlerde birçok çocuk vardı. Hepsi de çok zayıf ve halsiz    görünüyordu.

Obur çocuk "Bunlar ne kadar zayıf çocuklar! Hiç yemek yemiyorlar     mı?"diye sordu.

Babası yanıtladı:

- Hayır. Çünkü onlar yemek bulamıyorlar ve açlık çekiyorlar. Bir dilim ekmeğe bile muhtaç bu zavallılar.

Bunun üzerine obur çocuk ağzındakileri zorla yuttu. Midesi     patlayacakmış    gibi şişmişti.

Bir resimdeki çocukların midelerine bir de kendi midesine baktı. Ne kadar şişman olduğunu gördü. Oburluğundan çok utandı. Bir daha da kararından fazlasını ve kimsenin hakkını yemedi.

Bremen Mızıkacıları

Bir zamanlar yaşlı ve yorgun bir eşek varmış. Sahibinin onu artık daha fazla beslemek istemediği ortaya çıkmış. " En iyisi buralardan gitmek " diye düşünmüş eşek. "Bremen'de şarkıcılık yaparım. Bazıları anırmamı    pek bir beğenirdi     zaten."

Böylece bir sabah erkenden yola çıkmış. Bir süre yürüdükten sonra iki büklüm bir köpekle karşılaşmış. "Artık sahibime avda yardımcı olamayacak kadar yaşlandım," demiş köpek eşeğe. " Sahibimde artık beni beslemiyor." Eşek gülmüş. " Benimle Bremen'e gelsene şarkıcı     oluruz," demiş.

Yola koyulmuşlar.Çok geçmeden bir damın üzerinde üzgün oturan bir kedi görmüşler. " Çok yaşlandım, fareler bile dalga geçiyorlar, " demiş kedi. "Sen de bizimle gel" demiş eşek. "Sesin hala güçlü çıkıyor, şarkı söyleriz Bremen'de."

Bağıra bağıra şarkılar söyleyerek yola devam etmişler. Bir çiftlik evinin yakınlarından geçerken kendi seslerinden yüksek bir sesle irkilmişler. " Kuk-ku-ri-kuuuuuuuuu!...Sonum geldi!" diyormuş iri bir horoz. Sonra eşek, köpek ve kediye yana yakıla anlatmış: " Bu akşam sahibimin konukları gelecek. Öyle hissediyorum ki beni pişirip yiyecekler." Eşek"Endişelenme, seninki gibi bir ses bize çok şey katar. Haydi gel şarkıcı olalım," demiş.

Akşam olduğunda hepsi çok yorulmuş. Bir şeyler yemek ve uyumak istiyorlarmış. İlerde penceresinden ışık süzülen bir kulübe görmüşler. Horoz uçup pencereden içeri bakmış. "Dört soyguncu görüyorum, nefis bir sofranın başındalar," demiş. "Bir planım var," demiş eşek. Birbirlerinin sırtına tırmanmışlar. En altta eşek, sonra köpek, onun üstünde kedi ve nihayet en tepede de horoz. Pencere yaklaşıp çıkarabilecekleri en yüksek sesle bağırmaya başlamışlar. "İmdaaaaaat! Bu bir hayalet!" demiş soygunculardan birisi. " "Bence bir canavar!" demiş ötekisi. " Bence cadılar bastı! " demiş öteki. " Annemi istiyorum," demiş sonuncusu. Bir kaç dakika sonra dört şarkıcımız soygunculardan kalan sofradaymışlar.

Geceleyin onlar uyurken soyguncular geri gelmişler. Ama hayvanlar hazırlıklıymış. Soyguncular içeri girer girmez, eşek "Şimdi" demiş ve saldırıya geçmişler. Soyguncular bir daha hiç dönmemecesine kaçmışlar oradan. Şarkıcılarımız da bu sevimli küçük kulübeye yerleşmişler. Bremen'e gitmeyi de bir süre ertelemişler, ama her gün şarkı söylemeyi unutmuyorlarmış. Eğer bir gün onları dinleme şansınız olursa, Bremen sakinlerinin ne büyük bir tehlike atlattıklarını anlamanız güç olmaz.

HAYVANLAR

ARI

Dağdan gelir hop hop,

Ayağında altın top.

Vızır vızır vızıldar,

Petek petek bal yapar.

Arıcık toplar getirir,

Kendi yemez yedirir.

Akşam ver yemini,

Sabah gever gemini.

Hizmet için can atar,

Tozu dumana katar.

Kır atıma binerim,

Dere tepe giderim.

AYI

Dağda, ormanda gezer;

Armudu, balı sezer.

Et bulur, ot bulur;

Yutar hapır hupur.

Bizim ton ton ayıcık,

Yemez abur cubur.

BALIK

Kandı var, uçamaz;

Karada da kaçamaz.

Oynamaya can atar,

Suda çalım satar.

Ah balık, vah balık,

Kimi zaman da alık.

DEVE

Ağır gider, yol alır;

Yükü üstüne bol alır.

Deve sırtında hörgüç,

Tembele iş güç mü güç.

Devler devidir deve,

Kolayca girmez eve.

EŞEK

Deh deh dehlerim,

Su başında eğlerim.

Hem şimşek hem döşek,

Pek akıllı bizim eşek.

Dokuz deveye yeter,

Gece gündüz gider.

FİL

Efendim de efendim,

Fındık fıstık vereyim.

Diller döktüm diller,

Kafese girmez filler.

İşte böyle çocuklar,

Deveden büyük fil var.

HOROZ

Mesel mesel metten,

Top sakalı etten.

Bizim çil horozcuk,

Çocuk mu çocuk.

Her sabah çınlar sesi,

Uyandırır herkesi.

KOYUN

Ot yemiş, etlenmiş,

Su içmiş, sütlenmiş.

Duvara bağlı koyun,

Eti, sütü yağlı koyun.

Kınalı koyun gitti,

Bizim oyun bitti.

KEDİ

Üşüdü, dondu soğuktan,

Fare tuttu kovuktan.

Bizim mırnav kedi,

Serilip yatar şimdi.

Horul horul uyur,

Mırıl mırıl konuşur.

KELEBEK

Kanadı var, kuş değil;

Boynuzu var koç değil.

Pır dereye, pır tepeye;

Kelebek çıktı sahneye.

Ah ne süslü kelebek,

Üstü mavi al benek.

LEYLEK

Leylek leylek lekirdek,

İki dirhem bir çekirdek.

Lak lak eder kuş dilince,

Göçüp gider güz gelince.

Yedi iklim dört bucak,

Gezip tozar şen şakrak.

ÖRDEK

Der tepe sekerek,

Vak vak gelir ördek.

Suya gider ıslanmaz,

Islansa da uslanmaz.

Bizim vak vak ördek,

Yüzer yelken kürek.

TAVŞAN

Uçan kuşla yarışır,

Bazen aklı karışır.

Dağdan taştan iner,

Çalı dibine siner.

Bizim minik tavşan,

Yaman mı yaman.

MEYVELER

ARMUT

Armut dalda bir iki,

Tek tek saydım on iki.

Hay Mahmut, Mahmut,

Bal gibi tatlı armut.

Armudu taşlayalım,

Cümbüşe başlayalım.

AYVA

Sarı sarı sarkar,

Düşerim diye korkar.

Ne bakla, ne baklava;

Ayvadır canım ayva.

Hopla haydi hopla,

Daldan ayva topla.

CEVİZ

İki dokuz, bir on sekiz,

Say bak pek çok ceviz.

Düşü kütük, içi katık,

Gece gündüz taşıdık.

Vereyim de bir tabak,

Ne tatlıdır ye bak.

ÇİLEK

Alçacık dalı var,

Dalında balı var.

Al çilek, bal çilek,

Yemesem üzülecek.

Vitamini boldur.

Tabağını doldur.

ELMA

Elma dalını eğmiş,

Eğmiş te yer değmiş.

Dilim dilim soyarım,

Bir tabağa koyarım.

Elma yiyen allanır,

Ağzı dili ballanır.

İNCİR

Dal ucunda torbacık,

İçi dolu helvacık.

Yemesi ballı incir al,

Ağzına bal akar bal.

Yaş incir, kuru incir,

Tadını yiyen bilir.

KARPUZ

Dışı yeşil, içi kırmızı,

Meyvelerin yıldızı.

Dilimledim ince ince,

Yiyelim oyundan önce.

Şeker karpuz kan mı kan,

Yemeyen çıksın oyundan.

KESTANE

Kara kara kayacık,

İçi dolu mayacık.

Pazarda getirdim,

Kor ateşte pişirdim.

Kebap oldu kestane,

At ağzına bir tane.

KİRAZ

Alçacık tepesi var,

Kırmızı küpesi var.

Dal ucunda al kiraz,

Ağzımızda bal kiraz.

Sepet sepet getirdim,

Herkeslere yedirdim.

NAR

Masal masal matlamış,

Narlar dalda çatlamış.

Çarşıdan aldım bir tane,

Eve geldim bin tane.

İçi mercan dolu nar,

Yemesem bana kızar.

PORTAKAL

Sarıdır, zerdali değil,

Suludur, şeftali değil.

Dal ucunda portakal,

Yerden alma, daldan al.

Portakal dilim dilim,

Yiyelim de yiyelim.

FINDIK

Tombul tombulcuk,

İçi katık, dışı kabuk.

Kilitli sandık açılsın,

Fındıklar saçılsın.

Hem besler, hem ısıtır,

Yiyelim çıtır çıtır.

ŞEFTALİ

Al yanak, tombul yanak,

Dal ucunda bir yumak.

Tadı şeker şeftalicik,

Ne olur ye bir tanecik.

İçi sulu , dışı tüylüdür,

Meyvelerin gülüdür.

ÜZÜM

Eğri büğrü dalı var,

Şeker şerbet balı var.

Süzüm süzüm süzülüyor,

Ben yemesem üzülüyor.

Yüzü gözü altın üzüm,

Sevilmez mi iki gözüm.

GÜNLER

PAZARTESİ

Aparlacık toparlacık,

Yola düşer tık tık.

Şekerlenir , tekerlenir;

Pazartesi tez gelir.

Açılınca perdesi,

Çın çın eder sesi.

KIRMIZI PAZARTESİ

Elinde gümüş tepsi,

Tez gelir pazartesi.

Yanakları kırmızı,

Günlerin yıldızı.

Pasta ver bir tepsi.

Yoksa atar tepesi.

SALI

Salı sallanır gelir,

Dili ballanır gelir.

İstedi mi oyuncak,

Kuralım salıncak.

Allanır pullanır,

Bir güzel sallanır.

ALTIN SALI

Alımlı çalımlı,

Sallanır gelir Salı.

Ne asılır ne basılır,

Açılır saçılır.

Tatlı mı tatlı,

Altın Salı.

ÇARŞAMBA

Bizim yakın akraba,

Çabuk gelir Çarşamba.

Her akşam takur tukur,

Çarşaf dokur Çarşamba.

Hem okur hem dokur,

Çalışkandır Çarşamba.

BABA ÇARŞAMBA

Yaşlı başlı Çarşamba,

Konuşmaz kaba saba.

Ne uçar ne kaçar,

Ağzından inci saçar.

Yaşasın da yaşasın,

Baba adam Çarşamba.

PERŞEMBE

Evelemez develemez,

Deve kuşu kovalamaz.

Yanakları pembe pembe,

Oynar her gün körebe.

Haftada bir kerecik,

Ebe olur Perşembe.

ŞEKER PERŞEMBE

Omzunda bir heybecik,

Yola düşer incecik.

Herkes onu pek sever,

Eşi dostu hep över.

İşite ufacık tefecik,

Şekerdir Perşembe.

CUMA

Kim kime dum duma,

Curcuna da curcuna.

Gelir gelmez Cuma,

Yuva yapmış avucuma.

Kuşlar konar usulca,

Can katar canımıza.

BONCUK CUMA

Boncuk gibi gözleri var,

Baltan tatlı sözleri var.

Can Cuma, canım Cuma,

Sarılır hemen boynuma.

Nar tanesi, nur tanesi,

Günlerin bir tanesi.

CUMARTESİ

Ufak tefek bir çocuk,

Elinde inci boncuk.

Binmiş ucan atına,

Çabuk geldi yanıma.

Tini mini cumartesi,

Süslü püslü tepesi.

TİN TİN CUMARTESİ

Terlik pabuç giyer,

Şıngır mıngır gezer.

Öpsem şekerlenir,

Tepsem tekerlenir.

Tin tin Cumartesi,

Günlerin perisi.

PAZAR

Pazar gelir rap rap,

Biz yapalım şap şap.

On parmağı gümüşten,

Herkes koşar peşinden.

Har zaman yazı yazar,

İğne ile kuyu kazar.

UÇAN PAZAR
Alaca bulaca Pazar,

Kuş gibi uçar da uçar.

Pır ağaca , pır yamaca,

Sığmaz ele avuca.

Kapıları pıt acar,

Kapamadan kaçar.